حقوق همبستگی به مجموع حق هایی گفته می شود که درصدد ایجاد یا تقویت همبسگی بین ابنای بشر و جامعه بین المللی هستند. حق توسعه، حق صلح و حق محیط زیست سالم از مهم ترین مصادیق این حقوق هستند. طرفداران حقوق همبستگی، نظام حقوق بشر شناسایی شده در منشور بین المللی حقوق بشر را که به نسل های اول و دوم حقوق بشر موسوم شده اند نظام سنتی حقوق بشر می نامند و معتقدند که این نظام نمی تواند تأمین کننده اهداف اندیشه حقوق بشر باشد. فردگرایی و حق گرایی افراطی، کوتاهی در شناسایی حقوق گروهی و جمعی ذیل نظام حقوق بشر، عدم استفاده از هنجارها و سازوکارهای حقوق بشری برای پاسخ به تهدیدهایی که از ناحیه بازیگرانی غیر از دولت ها علیه کرامت انسانی وجود دارد و عدم توجه به ابعاد بین المللی حقوق بشر، از مهم ترین ایرادهای نظام سنتی حقوق بشر است و برای رفع این ایرادها لازم است که تغییرات گسترده و عمیق در جامعه بین المللی رخ دهد تا حقوق بین الملل و نظام بین المللی حقوق بشر، اصلاح، تکمیل و تقویت گردیده و اخلاقی و اجتماعی و انسانی شود. حقوق همبستگی درصدد ایجاد این تغییرات است. در مقابل، مخالفان حقوق همبستگی، این حقوق را از نظر مبنا با مبانی حقوق بشر مغایر می دانند، از نظر فنی آنها را کلی و مبهم می دانند و از نظر سیاسی، غیر ضروری و حتی مخل و مضر برای نظام بین المللی حقوق بشر می دانند. هدف این مقاله آن است که انتقادهای مطرح علیه حقوق همبستگی و پاسخ های داده شده به این انتقادها را مورد مطالعه قرار دهد. به این منظور، انتقادها در چهار دسته کلی مقوله بندی شده و ایرادهای مطرح و پاسخ های آن ها در چهار بخش بیان شده است.
)