این عقیده که هر پدیده و امری که در طبیعت وجود دارد متضمن فایده و غرض معینی است باید لااقل به صورتی غیر مشخص و ابهام آمیز، از دوران های بسیار قدیم در میان انسان ها رواج داشته باشد. مخصوصاً که غالب مذاهب پیروان خود را با شک و تردید رو به رو کرده اند و این شک و تردید منطقاً به اعتقادی که ذکر کردیم می انجامد. خداوندی که در کنار خیر، شر می آفریند و شیطانی خلق می کند که با امر او مخالفت ورزد، باید هدف و غایتی منطقی در کار خلقت شیطان داشته باشد. پس خلق شیطان و شرهای دیگری که در جهان احساس می شود - اگر بخواهیم منطقی و اصولی باقی بمانیم و ضمناً ایمان خود را از دست ندهیم- باید به منظور و غرضی خاص صورت گرفته باشد و به این ترتیب است که عده ای پرستش شیطان و سایر مخلوقات شر را برای خود توجیه کرده اند. به صورتی کلی تر هر پدیده -اعم از خیر یا شر- کنش و نقشی مثبت در جهان مخلوقات به عهده دارد. تریاکی که می کشد درد را تسکین می دهد و زهری که از دندان مار می چکد می تواند به عنوان پادزهر برای درمان مارزدگان مورد استفاده قرار گیرد.
)