آئین کنسانسوس که در ابتدای امر مصادیق اندکی داشت، امروزه برای حل مهمترین معضلات بین المللی بخصوص معضلات عدیده ای که سبب تقسیم جهان به شرق و غرب و یا شمال و جنوب شده، رواج بسیار یافته است. می توان گفت که در جهان نامتحد، کنسانسوس احتمالا تنها روشی است که رسیدن به یک سری توافقها را میسر می سازد، اگرچه این خود نیز توافقنامه ها را از دقت و صراحت عاری می کند اما آیا نمی توان گفت که بهتر است موافقتنامه ناقصی وجود داشته باشد تا اینکه اصلا موافقتنامه ای در کار نباشد؟ به نظر می رسد که یکی از ویژگی های جامعه نوین بین المللی آن است که تصمیم گیری در خصوص مسائل کلی به وسیله رای اکثریت بیش از پیش همچون شکستنی است برای اعضای این جامعه، یا در هر حال نوعی اقرار به ناتوانی در تحصیل راه حلی تلقی می شود
)