دعاوی عینی به منظور تامین ضمانت اجرای یک حق عینی به کار می رود. این دعوا قابل طرح در مقابل هر کسی است که مال "موضوع حق عین" نزد او یافت می گردد. معمولا در لیستی فهرست دعاوی عینی ارائه می شود. در حالی که این ایده با تردیدهایی نیز مواجه است . دعاوی عینی غیر منقول در دادگاه محل وقوع مال قابل طرح می باشد. در مقابل دعوای شخصی فقط در مقابل اشخاص محدودی که طرف منفی تعهد می باشند قابل طرح است. در این ارتباط با دعاوی شخصی به خاطر آزادی اشخاص در پذیرش التزام، فهرست محدودی از دعاوی ارائه نمی گردد. این دعوا در دادگاه محل اقامتگاه خوانده قابل طرح است (دعاوی منقول و غیر منقول). قانون آیین دادرسی مدنی فرانسه از متون ژوستینین دعوای مختلط را نیز اقتباس کرده است. تنها فایده این نوع دعوا اعمال قواعد صلاحیت محلی در موضوعات مختلط است. خواهان می تواند هم در دادگاه اقامت خوانده و هم محل وقوع مال غیر منقول، طرح دعوا نماید. اما این نوع دعوا انطباقی با واقعیت ندارد. زیرا حق اصلی مختلطی در واقع در میان نیست. بنابراین دعاوی مختلط قابل تجزیه به دعاوی عینی و یا شخصی می باشد.
)