صلاحیت های گزینشی اداره به عنوان حجم وسیعی از اعمال اداری، نقش موثری در استقلال اداره در تصمیم گیری و ارزیابی های مصلحت محور خود، ایفا می نمایند. دولت مدرن و اقتضائات ناشی از آن، دست اداره را در تصمیم گیری های فراوانی باز می گذارد. با تمام این احوال، نسبت صلاحیت های گزینشی با حاکمیت قانون و رکن محوری آن یعنی کنترل قضایی بر اعمال اداری، محل تامل است. چگونه می توان بی طرفی و مصلحت اندیشی درست اداره در اعمال صلاحیت های گزینشی را تضمین کرد؟ آیا معیارهایی برای جلوگیری از سوء استفاده از مجموعه صلاحیت های گزینشی وجود دارد یا خیر؟ برخورد شورای دولتی فرانسه با این مساله چگونه بوده است؟ در نوشتار پیش رو با استناد به رویه های عملی این مرجع رویکرد قضایی به مفهوم و محدوده صلاحیت های گزینشی و نیز چگونه کنترل آنها را مورد تحلیل قرار می دهیم
)