چکیدهمدار ثابت زمین یک منبع طبیعی محدود است. ویژگی‌های بی‌نظیر این مدار در برقراری ارتباطات ماهواره‌ای باعث شده تمام کشورهای دارای فناوری فضایی برای تأمین نیازهای ارتباطاتی راه دور خود در درجه اول ماهواره‌های خود را در این مدار قرار دهند. از سوی دیگر ظرفیت محدود به‌کارگیری طیف‌های الکترومغناطیس برای مقاصد ارتباطی، و همچنین گنجایش محدود این مدار در جای گرفتن ماهواره‌های مخابراتی باعث شده از دیرباز برای استفاده از منابع طیف/مدار موجود در مدار ثابت زمین نظام حقوقی ویژه‌ای پدید آید.این مقاله ضمن اشاره‌ای کوتاه به فرایند قانونمندسازی تخصیص فرکانس در مدار ثابت زمین و همچنین بررسی رقابت نابرابر کشورها در بهره‌مندی از این مدار، قوانین فعلی در تخصیص منابع طیف/مدار موجود در مدار ثابت زمین را ناکافی دانسته‌بر این باور است حقوق کشورهای توسعه نیافته و یا در حال توسعه مانند ایران باید به‌گونه‌ای مد‌نظر قرار گیرد که مغایر با رویکرد دسترسی برابر به منابع طیف/مدار موجود در این مدار نباشد.
)