اخذ تأمین یا ضامن برای اجرای حکم غیابی

 قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب در امور مدنی[1] مصوب 1379، مقرر داشته است که اجرای حکم غیابی منوط به اخذ تأمین متناسب از محکوم‌له یا معرفی ضامن معتبر از سوی او می‌باشد. این مقرره، هم از لحاظ نظری و هم از لحاظ عملی، مشکلات و پرسش‌هایی را ایجاد می‌نماید. در این قانون، مشخص نشده است که منظور از تأمین متناسب یا ضامن معتبر چیست؟ اخذ تأمین وظیفه کدام مرجع است؛ دادگاه یا دایره اجرای احکام مدنی؟ اخذ تامین مختص دعاوی مالی است یا در دعاوی غیرمالی نیز ضرورت دارد؟ تأمین یا ضمانت مأخوذه تا چه زمانی باقی می‌ماند؟ در این تحقیق، ضمن تبیین مفهوم تأمین متناسب یا ضامن معتبر، مرجع اخذ تأمین مشخص و پاسخ و راه‌کار لازم برای پرسش‌های مذکور، ارائه می‌شود.1. این قانون، اختصاراً قانون آیین دادرسی مدنی نامیده می شود.