3
دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه شهید بهشتی.
چکیده
از عصر روشنگری به بعد ، جامعه بشری، به تعریف جدیدی از انسان و جهان پرداخت. طی این سالها ، انسان بعنوان موجود ذیحقی شناخته شده که توانایی اداره امور شخصی و اجتماعی خود را (از طریق قراردادهای اجتماعی) دارد. به نظر می رسد شکل گیری و نهادینه شدن توسعه پایدار(توسعه سیاسی،اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی) در وهله اول مستلزم توجه جدی به حقوق شهروندی می باشد. حقوق شهروندی دارای چهار حوزه اساسی مدنی، سیاسی، اقتصادی- اجتماعی و فرهنگی است که مشارکت رکن رکین همه حوزه های مذکور می باشد. در کالبد شکافی مفهومی توسعه شهری مشارکتی، امر مشارکت را می توان در سه حوزه مشاهده کرد:مشارکت در شکل گیری قدرت محلی(از مردم) مشارکت در تصمیم گیری و خط مشی گذاری توسعه (با مردم) و مشارکت در اجرای برنامه ها و خط مشی های توسعه (برای مردم) که می توان آنرا چرخه توسعه مشارکتی نام نهاد. با یک رویکرد همه جانبه می توان اذغان داشت که ریشه توسعه نیافتگی با توسعه نامتوازن شهری و محلی، ساختاری است و در راستای توسعه بایستی علت اساسی را عدم مشارکت شهروندان در اداره امور شهر جستجو کرد. حق تعیین سرنوشت، عنصر بنیادین شهروندی است که از طریق مشارکت در امور جمعی جمعی تحقق پیدا می کند. بر این اساس، لازم است مکانیسمهای مشارکت مطلوب شهروندی برای نیل به توسعه شهری ارائه گردد. ضمن اینکه شکل گیری فرهنگ سیاسی موتفق با دموکراسی و حقوق بشر از رهگذر دموکراسی محلی امکان پذیر است که در تحقیق حاضر چگونگی این امر مورد بررسی قرار گرفته است.
)