دادگاه های نورنبرگ و توکیو به عنوان اولین دادگاه های کیفری بین المللی زمانی توسط متفقین تشکیل شدند که مقررات بین المللی در خصوص حقوق متهم وجود نداشت. اما پس از پایان جنگ دوم جهانی،گام های مؤثری در این جهت برداشته شد. اسناد متعددی در سطح جهانی و منطقه ای، این موضوع را به تفصیل مورد اشاره قرار دادند و ساز و کارهایی نیز همانند کمیته حقوق بشر سازمان ملل و دیوان اروپایی حقوق بشر برای اجرای آن ها پیش بینی گردید. نهادهایی که با تفسیر حقوق متهم، کمک قابل توجهی در پیشبرد و توسعه آن ایفا کرده اند. حق برابری امکانات، از جمله این حقوق به شمار می رود. به این ترتیب انتظار می رفت که دادگاه های کیفری بین المللی برای یوگسلاوی و رواندا با توجه به تحولات اخیر، به خوبی قادر به رعایت این حق در جریان دادرسی شوند. اما مغایرت آرا صادره توسط این دادگاه ها با تفاسیر ارائه شده از نهادهای نظارتی حقوق بشر، بیان گر آن است که هر دادگاه با توجه به ساختار و اهدافی که دنبال می کند، می تواند تفسیر متفاوتی از مصادیق حقوق متهم ارائه دهد. مقررات اساسنامه و قواعد دادرسی دادگاه کیفری بین المللی نیز به گونه ای تنظیم گردیده که احتمال نادیده گرفته شدن حق برابری امکانات را به وجود آورده است.
تقی پور, علیرضا . (1391). حق برابری امکانات در اساسنامه، قواعد دادرسی و رویه قضایی دادگاههای کیفری بین المللی. فصلنامه تحقیقات حقوقی, 15(60), 289-321.
MLA
تقی پور, علیرضا . "حق برابری امکانات در اساسنامه، قواعد دادرسی و رویه قضایی دادگاههای کیفری بین المللی", فصلنامه تحقیقات حقوقی, 15, 60, 1391, 289-321.
HARVARD
تقی پور, علیرضا. (1391). 'حق برابری امکانات در اساسنامه، قواعد دادرسی و رویه قضایی دادگاههای کیفری بین المللی', فصلنامه تحقیقات حقوقی, 15(60), pp. 289-321.
CHICAGO
علیرضا تقی پور, "حق برابری امکانات در اساسنامه، قواعد دادرسی و رویه قضایی دادگاههای کیفری بین المللی," فصلنامه تحقیقات حقوقی, 15 60 (1391): 289-321,
VANCOUVER
تقی پور, علیرضا. حق برابری امکانات در اساسنامه، قواعد دادرسی و رویه قضایی دادگاههای کیفری بین المللی. فصلنامه تحقیقات حقوقی, 1391; 15(60): 289-321.
)