پس از انجام مشورتهای گسترده بین نیروهای متفقین طی جنگ جهانی دوم،پنجاه و چهار کشور در 1944 در شیکاگو گردآمدند و کنوانسیون هواپیمایی کشوری بین المللی "کنوانسیون شیکاگو" را تدوین کردند. هر چند در کنوانسیون مزبور تاکید شده بود که " هر کشور از حاکمیت کامل و انحصاری بر فضای هوایی بالای سرزمین خود برخوردار است مع ذلک نیل به این هدف که "هواپیمایی کشوری بین المللی در کمال امنیت و نظم گسترش یابد و خدمات حمل و نقل هوایی بین المللی در کمال امنیت و نظم گسترش یابد و خدمات حمل و نقل هوایی بین المللی بر اساس امکانات و فرصتهای برابر انجام گردد و با توانایی و صرفه اقتصادی به فعالیت خود ادامه دهد" نیازمند مقرراتی خاص بود
)