مهترین دلیلی که در فقه برای اثبات حجیت و نفوذ اقرار مورد استناد قرار می گیرد حدیث نبوی "اقرار العقلاء علی انفسهم جائز" است. به موجب این روایت، اعتبار اقرار منوط به دو شرط اساسی است. اول آنکه اقرار کننذه عاقل باشد. دوم آنکه مفاد اقرار به ضرر خود او باشد. بنابراین، اقرار غیرعاقل (که غالب فقیهان آن را علاوه بر مجنون و سفیه شامل صبی نیز می دانند) و نیز اقراری که مفاد آن بر ضرر غیر است، اصولا معتبر شناخته نمی شود. معهذا، در فقه قاعده دیگری وجود دارد که بر اساس آن در موارد خاصی، اقرار طفل و نیز اقراری که مضمون آن بر ضرر غیر است صرفا به لحاظ اختیارات اقرار کننده معتبر شناخته می شود. عبارت قاعده مزبور چنین است: "من ملک شیئا ملک الاقرار به" که اختصارا از آن به "قاعده من ملک" تعبیر می شود.
)