حقوق بین الملل سنتی بر مبنای مرزهای سرزمینی ساخته شده است و این مرزها اساس صلاحیت می باشند. در عین حال این حقوق در فضای مجازی با ماهیت شبکه های باز که با مرزهای جغرافیایی متفاوت می باشند، نمی تواند به خوبی عمل نماید. افراد به اینترنت متصل می شوند و در فضای مجازی می گردند، بدون آنکه بدانند که از لحاظ قانونی به خارج از سرزمین خود سفر کرده اند. به طور عام مرزهای فیزیکی علایم راهنمایی هستند که به ما اعلان می کنند که بعد از عبور باید از قوانین متفاوتی پیروی نمایید؛ اما در فضای مجازی این علایم راهنمایی وجود ندارد که به افراد این آگاهی را بدهد که وارد مکان جدیدی شده اند. آن چه مسلم است که آگاهی مردم از قوانینی که به آن ملزم می باشند یکی از الزامات حقوق بین الملل عمومی می باشد. قابلیت پیش بینی قواعد امری بسیار مهم می باشد. ادعای صلاحیت بر کسی که ساکن یا تبعه دولت مقر دادگاه نیست، می تواند مفهوم سنتی عدالت را خدشه دار سازد. برای اعمال صلاحیت تجویزی در فضای مجازی، وجود ارتباط کافی امری بسیار مهم و اساسی می باشد.
سیفی, سید جمال الدین و عقیقی, نگار . (1391). اصول حاکم بر اعمال صلاحیت تجویزی در فضای مجازی. فصلنامه تحقیقات حقوقی, 15(ویژه نامه شماره 8), 315-347.
MLA
سیفی, سید جمال الدین , و عقیقی, نگار . "اصول حاکم بر اعمال صلاحیت تجویزی در فضای مجازی", فصلنامه تحقیقات حقوقی, 15, ویژه نامه شماره 8, 1391, 315-347.
HARVARD
سیفی, سید جمال الدین, عقیقی, نگار. (1391). 'اصول حاکم بر اعمال صلاحیت تجویزی در فضای مجازی', فصلنامه تحقیقات حقوقی, 15(ویژه نامه شماره 8), pp. 315-347.
CHICAGO
سید جمال الدین سیفی و نگار عقیقی, "اصول حاکم بر اعمال صلاحیت تجویزی در فضای مجازی," فصلنامه تحقیقات حقوقی, 15 ویژه نامه شماره 8 (1391): 315-347,
VANCOUVER
سیفی, سید جمال الدین, عقیقی, نگار. اصول حاکم بر اعمال صلاحیت تجویزی در فضای مجازی. فصلنامه تحقیقات حقوقی, 1391; 15(ویژه نامه شماره 8): 315-347.
)