داوری به‌عنوان مطلوبترین شیوه حل اختلاف در قراردادهای تجاری بینالمللی بر اصل حاکمیت اراده و رضایت استوار است. اما رضایت به داوری همواره به نحو صریح ابراز نمیگردد. امروزه روابط پیچیده حقوقی و درگیری اشخاص متعدد در یک معامله تجاری بینالمللی داوران را با مسئله تعیین اطراف واقعی قراردادِ داوری روبه‌رو کرده است. هنگامی که دست‌کم یکی از طرفین قراردادِ حاوی شرط داوری را گروه شرکتها شکل میدهد، پرسش این است که آیا آن دسته از اعضای این گروه که قراردادِ یاد شده را امضا نکرده ولی در مراحل مختلف رابطه قراردادی نقشآفرینی نمودهاند، طرف واقعی اما پنهان قراردادِ داوری به شمار میآیند و در نتیجه، آثار شرط داوری به آن‌ها گسترش مییابد؟ دیوانهای داوری و دادگاههای ملی در شرایط خاصی با استناد به دکترین «گروه شرکتها» به این پرسش پاسخ مثبت دادهاند. به نظر میرسد ضابطه اصلی در جست‌وجوی اطراف واقعی قراردادِ داوری، انتظارات معقول و منصفانه طرفین است که با تفسیر متعارف قرارداد و شرایط و اوضاع و احوال حاکم بر معامله در پرتو اصل بنیادین «حسن نیت» کشف میگردد.
)