داوری بهعنوان مطلوب ترین شیوه حل اختلاف در قراردادهای تجاری بین المللی بر اصل حاکمیت اراده و رضایت استوار است. اما رضایت به داوری همواره به نحو صریح ابراز نمی گردد. امروزه روابط پیچیده حقوقی و درگیری اشخاص متعدد در یک معامله تجاری بین المللی، داوران را با مسئله تعیین اطراف واقعی قراردادِ داوری روبهرو کرده است. هنگامی که دستکم یکی از طرفین قراردادِ حاوی شرط داوری را گروه شرکت ها شکل می دهد، پرسش این است که آیا آن دسته از اعضای این گروه که قراردادِ یاد شده را امضا نکرده ولی در مراحل مختلف رابطه قراردادی نقش آفرینی نموده اند، طرف واقعی اما پنهان قراردادِ داوری به شمار می آیند و در نتیجه، آثار شرط داوری به آنها گسترش می یابد؟ دیوان های داوری و دادگاه های ملی در شرایط خاصی با استناد به دکترین «گروه شرکتها» به این پرسش پاسخ مثبت داده اند. به نظر می رسد ضابطه اصلی در جستوجوی اطراف واقعی قراردادِ داوری، انتظارات معقول و منصفانه طرفین است که با تفسیر متعارف قرارداد و شرایط و اوضاع و احوال حاکم بر معامله در پرتو اصل بنیادین «حسن نیت» کشف می گردد.
)