کنفرانس ملل متحد راجع به ذخایر ماهیهای دوکاشانه ای و ماهیهای مهاجر دور و موافقتنامه اوت 1995 نیویورک

در خلال سومین کنفرانس حقوق بین الملل حقوق دریاها که منجر به تصویب کنوانسیون 1928 حقوق دریاها گردیأ،دولتهای ساحلی ، خصوصا آن دسته از کشورهای جهان سوم که به نزدیکی سواحل آنها منابع آبزی غنی یافت می شد برای حفاظت از این سرمایه ملی و کوتاه نمودن دست قدرتهای بزرگ دریایی از این منابع، خواستار گسترش حاکمیت و صلاحیت خود بر مناطق وسیع تری از دریای مجاور سواحل خود شدند. این گرایش منجر به ایجاد مناطق اقتصادی انحصاری و شناسایی این مفهوم جدید حقوقی به عنوان قاعده عرفی حقوق بین الملل و نهایتا اختصاص بخشی از کنوانسیون 1928 حقوق دریاها به آن گردید. اما دولنهای ساحلی به زودی متوجه گردیدند که ایجاد مناطق اقتصادی انحصاری به تنهایی نمی تواند اهداف آنها در مورد حفاظت و بهره برداری پایدار از برخی منابع آبزی یعنی ماهیهای دوکاشانه ای و ماهیهای مهاجر دور را تامین نماید